فراق خورشید

در فراق روی خورشیدم چو ماه

در محاق و  روزگارم شد سیاه

کی شود رؤیت کنم آن شمس را

تا بشویم گرد غم با یک نگاه

گر تو باشی این جهان گردد چو بدر

شام تیره هــم ز انــوارت پگاه

با ظهورت عـدل و داد آید ببـار

می رود کفر و ستم در قعر چاه

مخلص اندر سایه ات اندر رفاه

پر تــو مهـــرت فروزد بزمـگاه