بهــــــــــــــــاریه

در تاریخ 25 اسفند نود بعد از فریضه صبح سروده زیر به ذهنم آمد :

چو شـــــاخ گل به دامن کهســـار           تو هم بیار گلی به بزم بهــــار

گلی به رنگ محبت، به بوی حبیب        به طرف گلستان بوسعت گلزار

          

البته فارغ از این معانی ؛ به حقیقت ، روح بهار باعث انشاء این دوبیتی گردید

از عبارت بوی حبیب؛ معنی بوی خدا را اراده کردم.

و دیگر اینکه کوه از یک نگاه نماد خشونت و صلابت است و لی شاخ گل مقابله به مثل نمی کند و به این صخره بزرگ گلی لطیف تقدیم می کند ؛ انسان ها هم می توانند در برابر عکس العمل خشن دیگران خدایی عمل کرده و با لطافت و مهربانی برخورد کنند کما اینکه خداوند در قرآن به موسی میفرماید :

اذهبا الی فرعون انه طغی . فقولا  له  قولا لینا ....