سال ۱۴۰۰

امسال که آغـــاز شده با مه شعبان

دارد به سرش خاتمی از لعل بدخشان

گردیده مزین دو برش با گل نرگس

یعنی که گلستان بشود خار مغیلان

امیـــد نمــودار بشـــد بر رخ یاران

گویی که ز مغرب برسد خسرو امکان

پیر خردم کرد به انگشت اشـــارت

دیگر تو مخور ‌‌‌غم که رسد یوسف کنعان

سالی بود امسال پر از نعمت و شادی

آید به جهان عدل و مساوات به ایران

از حق تو طلب کن که تو باشی و ببینی 

ای مخلص مشتاق تو هم جلوه جانان

ساعت یک بامداد۱۴۰۰/۱/۱

فتح الله آقاخانی

(مخلص)

شعر تقدیمی به شبکه قرآن برنامه اسرا

باد صـــــــبا به گوش دل نغمه به خاطر آورد

صوت صــــــــــــــدیق با وفا روح به پیکر آورد

لحن قشنگ دلگشا صــــوت هزار بی بدیل

روح حزین بی حدم وجد سراسر آورد

نغـــــــــــــمه ی داوودی اگر آیه بخوانَدَم مرا

قلب مرا جلا دهـــــــــــــــــد آب ز کوثر آورد

هر دم و هر دقیقه ای آیه به آیه خط به خط

روح و دلم صـــــــــــــــفا دهد حالت برتر آورد

شمس وجود احمـــــدی ماه منیر سرمدی

بر دم عندلیب سا رفـــــــــــــــــد معنبر آورد

حرف خدای را اگر بشنوی با صــدای خوش

 لوح به ســینه ات شود حزن و غمت بر آورد

سرور با خصال ما مرتضــــــــــــــوی با مرام

هدیه به خوش صدا دهد عود به مجمر آورد

مفتعــــلن مفاعـــلن مفتعـــــلن مفاعـــلن

مفتعـــــلن مفاعـــلن مفتعـــــلن مفاعـــلن

مخلص

اردیبهشت 1391

کنار زنده رود

فاصله ی منزل ما تا زاینده رود حدود 500 متر است .  صبح جمعه  هجدهم فروردین سال 9۱ جهت صرف صبحانه به کنار زاینده رود رفتیم که تحت تاثیر آب روان رودخانه و فضای سبز مصفای اطراف ابیات زیر به زبانم جاری شد :

کنار زنــــــــــــــده رود ار تو نشینی             بهشت جـــــــــــــــاودان را تو ببینی

اگر زهره نشــــــــــــــیند در کنارت              تو پنــــــــــداری که درخلـــــد برینی

چو مهدی باشد و حسنا و محسن             به شاخ خودتو گلشـــــــــن را نگینی

اگر زهرا بیایــــــــــــــــــــد با محمد            چه جمع با صـــــــــــفایی را قرینی

صفورا با مطهر جــــــــــــــمع گردند            کنار گل بــــــه گلـــــــــزاری نشینی

حسین و مائده چون شاخ شمشاد            چو گل های گلســـــــــــتان وجنانی

بیا ریحان بیا زهــــــــــــــــرا تو با ما            که با هم جمع گلــــــــــــها را کزینی

بیا فاطی تو هم هــــــمراه احسان             نباشد تا به جمع مـــــــــــــا حزینی

دل مخلــــــــــص خدایا شاد گردان             که این جمع مصــــــــــفا را فزونی

ببار از آســـــــــــــمان باران رحمت             که باشـــــــــد زنده رودت را روانی

بهــــــــــــــــاریه

در تاریخ 25 اسفند نود بعد از فریضه صبح سروده زیر به ذهنم آمد :

چو شـــــاخ گل به دامن کهســـار           تو هم بیار گلی به بزم بهــــار

گلی به رنگ محبت، به بوی حبیب        به طرف گلستان بوسعت گلزار

          

البته فارغ از این معانی ؛ به حقیقت ، روح بهار باعث انشاء این دوبیتی گردید

از عبارت بوی حبیب؛ معنی بوی خدا را اراده کردم.

و دیگر اینکه کوه از یک نگاه نماد خشونت و صلابت است و لی شاخ گل مقابله به مثل نمی کند و به این صخره بزرگ گلی لطیف تقدیم می کند ؛ انسان ها هم می توانند در برابر عکس العمل خشن دیگران خدایی عمل کرده و با لطافت و مهربانی برخورد کنند کما اینکه خداوند در قرآن به موسی میفرماید :

اذهبا الی فرعون انه طغی . فقولا  له  قولا لینا ....